Innocence

'Change du ribbon.' Repetitieve geluiden en rituelen. Het leven op een merkwaardige meisjeskostschool speelt zich af in herhaling. De schommel piept, een piano loopt vast, en een klok blijft maar slaan. Al snel worden het signalen van gevangenschap, van een gruwelijke vorm van controle. Stevige muren begrenzen The Territory. Enkel een waterval vol van bruisend verlangen sprankelt als 'white noise' nog. Hadžihalilović's Innocence heeft iets van een giallo zonder geweld, De spanning is niettemin (of juist daardoor!) om te snijden. Spooky als een Boards of Canada-interlude, dartelen de meisjes rond. In spierwitte balletpakjes wachtend op hun ontpopping. Een nieuw gearriveerde stelt eerst nog vragen, maar valt na wat tranen in het verwachte metrum. De oudere leerlingen richten haar af, nog vóór de enige twee vruchtbare vrouwen van de film dat kunnen doen. (Eén daarvan loopt heel Freudiaans met stok, de ander pint vlindertjes.) De eerste skill die de meisjes leren, zijn de getallen. Alleen zo kan je maat houden. En aftellen tot wat komen gaat... De kalm opgebouwde spanning culmineert in een intense keuring. Het repetitieve geluid van de trein had de film mogen besluiten. Op weg naar waar...? Ik dacht aan JB Charles's gedicht De Poppen. 'Toen ik laatst in de hemel was, het was bij de topazen poort, schreed daar een kleine optocht voort.'