El Orfanato

Brr, ik kan er niet goed tegen hoor. El Orfanato fuckt met klassieke angsten als (lege) weeshuizen, gestoorden, misvormden, mongolen en Aids. Subliem gebruik van de Spaanse variant van het kinderspelletje Schipper mag ik overvaren. "Uno, dos, tres, toca la pared!" Een vrouw keert terug naar het weeshuis waar ze opgroeide (nooit doen!) met d'r geadopteerde zoontje. Zelfs dat vind ik 'n beetje creepy, als geadopteerde ook weer gaan adopteren. Het mannetje heeft hiv, waar ze in de film een beetje een drama van maken, alsof ie letterlijk elk moment dood kan gaan. Het mannetje ziet (natuurlijk!) geesten en in het weeshuis is er duidelijk iets niet eh pluis. (Doet denken aan de "paniek" van een tijdje terug op Jersey waar ook allerlei botten werden gevonden, bleken later van een koe te zijn ofzo) Het jongetje verdwijnt, moeder flipt en de totale loser van de film, de vader, doet niets. Hij is nota bene dokter, ziet zijn vrouw krankzinnig worden, maar zegt pas als het te laat is, we moeten maar 'ns verhuizen. Het einde is slim, al zijn er natuurlijk plot holes: het slechtste politie-onderzoek aller tijden bijvoorbeeld. Het grappige is dat ik op het cruciale moment het helemaal doorheb, maar een minuut later zit je alweer in de volgende enge scène en vergeet je dat weer.