Paris

Het moet een mozaïekverhaaltje zijn, maar teveel gedeelten zijn er met de haren bijgesleept. Het hele Kameroense gedeelte is volkomen nutteloos, was zeker nodig om wat subsidie ergens vandaan te krijgen. En als ze dan op gang komen eindigen ze met een pennenstreek in 't script weer. Het middelpunt van de film is wél aardig. De alleenstaande, ongelukkige Binoche trekt met haar kinderen in bij haar doodzieke broer, Romain Duris, bekend uit die twee studentenfilms van Klapisch. Zijn jongensachtige oenigheid heeft ie hier verruild voor een Theo Maassen-hooligan look. Goed, de broer lijdt aan een hartkwaal, terwijl je stiekem (heel fout) aan aids denkt. Hij is tenslotte professioneel danser. Hij blijkt al snel niet eens homo te zijn, terwijl ie wel in, nou ja, typische hemdjes rondloopt. Misschien is het iets Frans. Hij kijkt de godganse dag een beetje vanuit zijn balkon naar de wereld, waar we dus ook een verhaaltje oppikken. Hij ziet een mooie universiteitsstudente die, pech voor 'm, al een vriendje heeft én een professor, in een midlife-crisis, die wel in haar geïnteresseerd is. Dat leidt nog tot een belachelijke (en erg leuke) dansscène. Zijn de Fransen goed in. De andere helft van 't mozaïek wordt voornamelijk gevuld met belevenissen van de marktkooplui, waar Binoche haar boodschappen doet. Het leukste stuk daarin volgt als de boertige koopmannen een stel (dronken?) tutjes, na een nachtje stappen, rondleiden in de hal waar al dat groente/fruit/vlees ligt opgeslagen.