dinsdag 30 juni 2009
Standard Operating Procedure
Interessante Abu Ghraib-docu, al lukt het maar niet om een goed beeld van het "dagelijks leven" in zo'n gevangenis te krijgen. De Amerikanen komen met een klein bataljon aan na de inval. Zij moeten de gevangenen in de gaten houden, maar aangezien de Amerikanen werkelijk iedere man beginnen op te pakken raakt het overvol. Irakese bewakers helpen een handje, of niet, als ze corrupt zijn en wapens naar binnen smokkelen. Ondertussen lopen CIA en andere veiligheidsdiensten in en uit om wat bekentenissen uit de "terroristen" te slaan. En dan heb je daar dus de oude bekenden Lynddie England en co. Twee mannen die later 't zwaarst gestraft werden als sadomasochistische aanstekers en wat vrouwen die verliefd zijn op deze mannen. Lynddie raakt zelfs zwanger en houdt 't kind ook nog. Tijdens hun shifts beginnen ze (het lijkt haast uit pure verveling) gevangenen naakt op te stapelen e.d. De docu wil duidelijk het punt maken van 'oh wat oneerlijk deze laaggeplaatsten zijn erg zwaar gestraft en de hogeren komen er weer mee weg'. Toch bleef ik 't gevoel houden dat die "spelletjes" niet hadden gehoeven. Ze konden ook gewoon een potje kaarten. Overigens zitten ze erbij als zoutzakken. Velen praten met een verwrongen mond, alsof ze een hersenbloeding hebben gehad. Posttraumatisch stress-syndroom? Zware tranquillizers?
Labels:
Errol Morris,
films uit de jaren '00
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten