Cherry Blossoms

Toch nog een 2008-filmpje gezien die best in de onderste helft van mijn top twintig had kunnen eindigen. Hier in het grote overzichtsartikel te bekijken. (Al moet je van die lijst alleen de eerste vijftien serieus nemen, de rest is behoorlijk random) Cherry Blossoms is Duits, heet ook eigenlijk Kirschblüten - Hanami of zoiets, maar dat kan ik niet onthouden. Hanami is wel de hint. Het is eigenlijk een Japan-film. Een lange ode aan Japanse klassiekers. De recensie van de Volkskrant vergat het (foei!) te vermelden, maar de eerste 45 minuten moesten eigenlijk Berlin Story heten, als in Tokyo Story. Een overduidelijke remake met een ouder echtpaar dat in de grote stad hun kinderen bezoekt, die niets van ze moet hebben, waarna ze maar naar zee gaan en de man zegt: kunnen we naar huis; we hebben de stad, de kinderen en de zee gezien. En wie ging er toen ook alweer dood in Tokyo Story? (Spoiler!) Inderdaad, de vrouw, wat in dezen extra wrang is, want het is juist de man die terminaal is. (Vreemd genoeg zonder dat hij 't weet en z'n vrouw wel) Goed, vrouw begraven, man connect met 't aangetrouwde deel van de familie. (Nadja Uhl hartje, hartje) Waarna Tokyo Story om is en de film uit een ander vaatje moet gaan tappen. Ikiru met name. De man gaat naar Japan, waar een van z'n zoons woont, die 'm verder negeert waarop de oude man rond struint en een jong ding vindt. Een Bhotu-danseres, waar z'n vrouw ook van hield. Net als van Mt. Fuji, de verlegen berg. En in 't einde komt alles samen. Sentimenteel, pathetischer ook dan mensen als 't puntje bij paaltje komt in 't echt zijn, denk ik, maar wel een mooie film.