Tokyo Story

Lieve sentimentele klassieker. Door het gekraak en gepruttel van de opnamen lijkt het alsof je zit te kijken naar een hele oude projector die "zomaar" wat mensen heeft gefilmd. Het voelt in elk geval realistisch aan. De Japanse Umberto D. ofzo. Een oud echtpaar komt op bezoek in Tokyo om al hun kinderen en kleinkinderen te zien. Het is een enorme reis geweest en de oude moeke geeft al hints dat dit wel 'ns de laatste keer zou kunnen zijn. De families hebben 't vooral druk met zichzelf en hun eigen leven, opgroeiende vervelende kinderen enzovoort. Als echte Japanners blijft iedereen wel (glim)lachen natuurlijk. De enige die echt goed voor het echtpaar is, is de weduwe (Noriko) van een van zoons, die in de oorlog is gesneuveld. Kabbeldekabbel, mooie orkestmuziek en dan gaan ze weer naar huis. Einde? Nee, (spoiler, maar het was niet te missen) kort daarna overlijdt de moeder en moet de hele mikmak in omgekeerde richting reizen. Daar hebben de kinderen wederom haast om de spullen te verdelen en weg te geraken, terwijl Noriko weer de goedheid zelve is.