Picnic

Curieuze mengeling van realistisch overkomend fifties-tijdsbeeld en ergerlijk schmierende "komische" rollen. William Holden komt liftend per trein aan in Kansas, op zoek naar een jeugdvriend. Hij belandt in een achtertuin waar hij kennismaakt met drie (ieder op hun eigen manier) sterke vrouwen. Een tomboy, Susan Strasberg, die nog veel meer screentime had moeten krijgen, een beauty (Kim Novak) en de moeder (Betty Field) van die twee. Ik denk, arme moeder is in de steek gelaten, hij zal daar wel wat mee krijgen. Not! Holden moet doorgaan voor een vrij jong personage, iets waar hij zelf een hard hoofd in had, en het mislukt ook. Nu raakt ie eerst geïnteresseerd in de tomboy en dan in beauty en in beide gevallen heeft 't iets Cape Fear-sleazies. Wat ook weer niet zo heel erg is, want hij is een bum, met een achtergrond als het hoofdpersonage in Gun Crazy. Men gaat uit zwemmen (in de kleedhokjes: "don't come too close or you're likely to get informed") en dan picknicken, wat een supergedeelte is, vol heerlijk ouderwetsche lite jazzmuziek. Holden wilde niet dansen, maar moest, waarop hij in z'n contract bedong dat hij zich eerst mocht bezatten. Film vol plezier dus, waar de actiescènes (hij is een gevaarlijke bum hè) uit de toon vallen, ook door de overdreven orkestmuziek op die momenten. Het einde is beroemd en fraai, een helicoptershot dat niet "zomaar" uitzoomt, maar ook nog wat vertelt.