Wall-E

Zo goed als ze zeggen, nou bijna dan. Alle dingen die erop aan te merken zijn, zijn tegelijkertijd ook 't mooie. Bijvoorbeeld dat nagenoeg de volledige dialoog bestaat uit de ene robot die "Wall-E?" zegt en de andere "Eve!!" Het verhaaltje is logischerwijs flinterdun. Een robotje leeft op een post-nucleaire aarde, tot 'r 'n verkenner-robot komt die 'n plantje vindt. Robotje wordt verliefd en lift mee met de raket terug naar de basis waar de mensen inmiddels zitten. Letterlijk zitten want ze draaien rond in een carrousel van eeuwig virtueel vermaak. Beetje moralistisch. De mensen zien er trouwens wat gemakzucht geanimeerd uit, dat contrasteert wel met de fabuleuze industriële beelden van 't begin. Maar goed, mensen krijg je toch niet realistisch, en moet je dat wel willen. Het tweede gedeelte rennen robots achter elkaar aan en is er ook nog tijd voor een ruimtedansje. Drie keer zo goed als 2001: A Space Odyssey! In zo'n zwijgende film had de prima filmcomponist Thomas Newman misschien een nóg wat betere soundtrack moeten schrijven, wat meer elektronica door z'n orkest heen, hij hint er wel naar, maar gaat niet voluit daarin. De liedjes (o.a. Louis Armstrong en een oude Gene Kelly-musical) zijn wel erg leuk.