The Fall

Stijl over substantie-film. Hoop spielerei en een waanzinnig budget, met in 't hart een lief (redelijk geslaagd) vriendschapsverhaaltje tussen een man en een pakweg zesjarig meisje, die allebei na een val in 't ziekenhuis liggen. De man heeft een stunt voor een film gedaan, die de mist inging, mogelijk was het verkapte zelfmoord, in elk geval is ie nu depressief. Het latina-meisje (bleek Roemeens) plukte sinaasappels en viel uit de boom. De man begint 'r al improviserend een verhaal te vertellen. Het begint nog met Alexander de Grote, maar al snel wordt het een grote wanboel waarin alles kan. Superhelden annex bandieten (onder wie Darwin) die een schurk ieder zo om hun eigen reden willen vernietigen. Elementen uit 't echte leven sijpelen er natuurlijk doorheen, metaforen, metaforen, maar ik zat aan de Wizard of Oz te denken, waar de leeuw en de stroman en weet ik veel wat ook de boeren uit 't begin zijn tenslotte. Het duurt hier allemaal wat te lang en de hele look van The Fall is me te Spartaans 300-style overdreven. Ik voel geen love, zeg maar, voor de best koele sprookjeswereld die wordt opgeroepen. Des te opvallender dat het slot dan ineens wel een onwaarschijnlijk mooie ode is aan jaren '20 slapstickfilms vol risky stunts. Toch nog even geraakt.