Stellet Licht

Het blijft toch iets van een gimmick hebben. Wat ik vooraf had gelezen over hoe de regisseur moeizaam het vertrouwen van de Mennonieten in Noord-Mexio moest winnen, zal allemaal best waar zijn, maar in de film zijn 't toch gewoon "normale" mensen, die dan toevallig Platdiets spreken. Zo apart of anders is hun cultuur nou ook weer niet, een katholieke Spaans-Mexicaanse boerenfamilie staat net zo goed om zes uur op en gaat dan voor 't eten devoot zitten bidden. Misschien dat die wel een tv hebben... Stellet Licht lijkt heel lang de bekende arthouse-combi te zijn van prachtbeelden, en onderhuidse spanningen waarover wordt gezwegen. Door het Zweedse van 't taaltje en 't hoogblonde van de talloze kindertjes, krijg je dan een soort Bergman-depressie. De pater familias gaat vreemd, hij heeft 't wel eerlijk opgebiecht, maar dat dat weinig uitmaakt voor de gesteldheid van moeder lijkt me duidelijk. De eerste wending is nog vertrouwd in 't genre, al wordt er niet letterlijk met een mes op iemand ingestoken, het resultaat is hetzelfde. De tweede is toch erg Zuid-Amerikaans, verrassend in Antonia-stijl. Het lijkt eerst nog een grapje van de regisseur..