No Such Thing

Hartley tapt 'ns uit een heel ander vaatje. Grote namen als Helen Mirren en Sarah Polley in de cast, Francis Ford Coppola als executive producer, dat moet wat worden toch? Mwah, niet echt. Hartley heeft ook nog een zak IJslands geld gekregen en heeft zijn sprookje ter plaatse gesitueerd. Een monster (Robert Burke) leeft daar, af en toe wat mensen peuzelend, al bevalt alcohol 'm beter. Het monster lijkt eerst te zijn ontstaan dankzij proeven van Amerikanen (op een legerbasis) wat een bekend horror-thema is natuurlijk, maar later blijkt het Beest het eeuwige leven te hebben en er al sinds het begin van tijden te zijn. (Mopperend op god: wait maybe I am god! What does it matter I am still fucked!) Ok, waar blijft Belle. Polley dus, die haar verdwenen vriendje gaat zoeken. Ze strandt in eerste instantie in zee als haar vliegtuig neerstort en ze miraculeus overleefd, moet daarna toch weer verder waarna er natuurlijk vriendschap met het monster wordt gesloten. Voor 't eerst schreef Hartley de muziek niet onder het pseudoniem Ned Rifle en meteen gaat het mis. Zijn midi-orkestje ergerde me dit keer, zal wel aan de niet echt saaie, maar toch weinig pakkende film hebben gelegen.