A Scene at the Sea

Eerste vijf minuten zijn magistraal. Dit is Takeshi Kitano op z'n sentimenteelst met heerlijke plastieken eighties-muziek van Joe Hisaishi. (Ergens tussen Tangerine Dream en Satie) Een jongen, een loser denk je op dat moment, doet zwijgend zijn werkzaamheden als vuilnisman. Dan vindt hij een surfboard. Een nieuwe hobby is geboren. En blijkt ook dat de jongen een handicap heeft, dezelfde als zijn al even stille vriendinnetje. Wat volgt is een minimalistische sportfilm waar de jongen oefent, oefent, oefent. Hij steekt anderen ook aan in de surfmanie. Kabbeldekabbel, tot het bevreemdende einde. Een verrassende (verwarrende, onbegrijpelijke) twist. De montage van eerdere momenten die daarna volgt, is ook vreemd. Waar de hele film mensen vooral strak voor zich uit hebben gekeken, hebben ze daar de grootste lol.