zondag 14 juni 2009
Sweeney Todd
Gebakken lucht. Zelfs de vormgeving deed me niks. Het smerige Londen komt niet tot leven, het blijven graphics uit een computer. De liedjes zijn vaak wel leuk, da's al snel met van die typische musicalmelodieën, jammer dat de acteurs niet kunnen zingen. Helena Bonham Carter heeft fraaie pakjes, maar een piepstemmetje. Ook de rest weet er niet echt emotie in te leggen, ze zijn al blij dat ze de toon houden, zeg maar. Ik werd ook afgeleid door de jonge held van de film, een scheepsmaatje van Sweeney Todd die verliefd wordt op zijn dochter. Deze jongen, die trouwens wél goed zingt, lijkt als twee druppels water op de jonge Chris Martin. Dus in elke regenachtige/donkere scène waar de knakker richting camera loopt zat ik te grinniken met Yellow-associaties.
Labels:
films uit de jaren '00,
Tim Burton
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten