Grace Is Gone

Het bewijs dat je als fijn scenarioschrijver nog geen goed regisseur hoeft te zijn. James C. Strouse pende het uitstekende Lonesome Jim, maar weet hier de acteurs toch niet echt aan de praat te krijgen. Kinderen regisseren is meteen ook wel het moeilijkste wat 'r is. Shelan 'O Keefe heeft een lief gezichtje, maar ze debuteert wat aarzelend. De premisse van 't script is sentimenteel maar boeiend. Een onhandige/strenge huisvader probeert zijn kinderen op te voeden terwijl mama in Irak voor de goede zaak vecht. Dan staan er twee hoge militaire pieten voor de deur en weet je hoe laat 't is. Misschien was 't leuker om de film te beginnen met Cusack (hij speelt pa) treurend op de bank, zonder dat we weten wat er loos is. Dan komen de kinderen nietsvermoedend thuis. Pa zegt ik moet jullie wat vertellen, de kinderen beginnen van de spanning elkaar te vervelen (een mooi detail) en pa krijgt het niet voor elkaar. Hij zegt niets en neemt ze mee op een reisje naar een pretpark. De oudste vermoedt wat (logisch, en daarom is 't ook de lastigste rol) de jongste is alleen maar wild enthousiast. Een mij sympathiek personage is de nietsnut van een broer (van pa) die ze tegenkomen, die de kinderen braaf Uncle John noemen. Pa, de Republikein haat 'm. De muziek balanceert ondertussen tussen tenenkrommend en walgelijk effectief. Blijkt in de aftiteling van Clint Eastwood himself te zijn, die, het moet gezegd, zichzelf wel overtrof. Diezelfde muziek speelt een te grote rol als tijdens het moment suprème de dialoog wordt weggedraaid. Een al te makkelijke oplossing.