Wilde Mossels

Een prima Nederlandse film, jawel! Echt een geval van de som der delen, waarin de som dus klopt en de delen eigenlijk niet eens zo heel bijzonder zijn. Misschien moet ik dan zeggen: meer dan de som der delen, hmm. Fedja van Huêt, ook al goed, stiekem zelfs nog beter in Wolfsbergen en Guernsey, speelt hier een Zeeuwse nietsnut. Hij woont op een gammel bootje, werkt op een werfje, hangt rond met z'n vrienden, waaronder, altijd lachen, Frank Lammers, die de geneugten van 't roken van gedroogde mosselen heeft ontdekt. Lang gebeurt er geen reet. Het hoofdpersonage wil weg, naar Dublin misschien, met 't meissie van z'n dromen, maar weet niet hoe. Een van de obstakels is zijn dominante moeder, een echte incestueuze femme fatale. Dan komt het gebruikelijke plannetje: een bankoverval (oh nee niet weer!) maar daar zijn ze (of we) gelukkig en hilarisch ook weer snel vanaf. Dan komen de mogelijke (geslaagde) eindes die regisseur Erik de Bruyn helaas allemaal voorbijraast, met name het fraaie open einde moment op een motor had hij niet kunnen laten liggen. (Gaat ie weg, of gaat ie zelfmoord plegen?) Vergeet ik nog de uitstekende soundtrack te vermelden (toch een "deel" dat eruit springt) heerlijk eclectisch, op 't absurde af. Mr. Blue Sky komt langs, Bacharachiaanse deuntjes, Morricone-dingetjes die goed bij 't landschap passen, punk van Nuff Said (toen nog een hitje op MTV herinner ik me) en, in de prachtige opening, Barbara Dane die Ramblin' Round van Woody Guthrie zingt.