Persepolis

Iraans meisje graaft zich autobio. Eerst in een stripboek, nu in een tekenfilm. Het ziet er fantastisch uit, maar het verhaal is helaas iets teveel "toen gebeurde er dit en toen dit en toen dit en toen dit". Het meisje groeit op ten tijde van de Sjah, die vervolgens wordt afgezet. Haar lievelingsoom komt dan vrij uit de gevangenis en hoopt op een verkiezingsoverwinning van het proletariaat: de Socialistische Revolutie. Pech gehad, de baarden komen aan de macht en dat is lastig als je net begint te puberen. Nu kun je alleen stiekem Iron Maiden-cassettebandjes kopen (erg geinig scène) om daar thuis op te headbangen. En dat is natuurlijk nog maar 't kleinste probleem, want oom is ondertussen tegen de muur gezet, zoals zovelen. Het meisje wordt door haar ouders op 't vliegtuig naar Wenen gezet, waar ze niet bepaald aardt, dan maar weer terug naar Iran, waarvoor inmiddels hetzelfde geldt. Een mooi inkijkje in een (uit Westerse ogen) bijzonder leven en ook, zoals gezegd, mooi vormgegeven, dus zeker in 't opgroei-genre de moeite van 't kijken zeker waard. Voor een echt goede film hadden er misschien naast haar nog wat meer personages moeten zijn die diepte kregen. (Klinkt een beetje raar in een tekenfilm)