'It's called turn-down service.' Lekker
aan de dip met een animatie arthousefilm van Kaufman. Een anomalie in
zichzelf, want échte arthouse. Met expliciet naakt, traag geklaag en
onzekere mensen in midlife-crisis. 'I'm not sure you want to be the
victim to my current emotional imbalance tonight.' Leuk? Absoluut. De
animatie geeft de patronen net dat beetje extra mee. Alle poppetjes
dragen hun gezicht als een heus doodsmasker. Je ziet de breuklijnen. De
schijn van leven dondert er bijna af. Ze spreken ook allemaal met
dezelfde stem. Zeker via dat laatste element belanden we op typisch
Charlie Kaufman-terrein, die zich eerder al met poppen vermaakte in Being John
Malkovich. De paranoia mindfuck is nooit ver weg. Het lichamelijke ook
niet. De poppetjes gaan in een bijzonder goeie – en realistische
seksscene allerschattigst van bil. Even daarvoor heeft het enige
lichtpuntje een hotelliedje gezongen. Dat moet haast wel een referentie
aan een even verstilde
Akerman-film zijn. Eerder schiet cinefiel
pareltje My Man Godfrey al langs. Zo warmt Anomalisa langzaam op, en
wordt ze zelfs leerzaam in haar ontleding van de condition humaine. Kap
toch eens met die zelfverwijten! Voor het hoofdpersonage is het wellicht
te laat in zijn Herman van Boeyen-staat. Lieve Lisa heeft 't wel door,
en onderbreekt haar gezever. 'It's really nice for just now.'
Uitzonderlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten