'Let's
slow it down. Let's slow it way down.' In zijn achtste film lijkt
Tarantino erop te speculeren dat epos-achtige sloomheid vanzelf en uit zichzelf wel
sfeer zal brengen. Hij is echter geen Altman – natuurlijk niet – die zo een
hele wereld op poten weet te zetten. Dán hoeft er op de voorgrond inderdaad
niks te gebeuren. Maar bij Tarantino gaat het toch om schmierend
gespuis en komische dialogen. Nadrukkelijke dingen. Hier tovert hij
liefst acht stuks tevoorschijn. Acht stuks aan potentiële goeie gemeenheid, maar hij vergeet deze grote
namen met rake teksten uit te rusten. De film bestaat veelal uit
eindeloze 'wie is dit'-dialogen. Aangehoorde avonturen. Onderkoeld op
het ongeïnteresseerde af. De mannen onderbreken elkaar niet eens.
Slechts de bitch (JJ Leigh) wordt nog wel eens de mond gesnoerd, met een
elleboogje of erger. (En dat is dan stiekem nog grappig ook). De
Western-schurken zitten in een hut in Wyoming een storm uit, terwijl ze
elkaar de maat nemen. Samuel L. Jackson steekt het meest uitzinnige
verhaal af, Tim Roth is over het 'geheel' genomen het meest compleet. Als bebolhoede
Engelse dandy houdt hij de magie het langst vol. 'Dispassion is the very
essence of justice.' Toch verflauwt mijn enthousiasme snel. Typerend is
wat er gebeurt met de 'deus ex machina': helemaal niets. In de finale
grijpt Tarantino dan maar naar de ultieme vertraging. Peckinpah gore in
slowmotion. 'Molasses-like.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten