"Een fokking café!?" Oorbelletje in dat
lelletje en allez hop, flashback naar de nineties. Primal Scream en
Pavement-posters hangen nog aan de muur. “Helemaal de max.” Twee
Belgische broers beginnen een concertkot, in oude krakersstijl.
'Marginalen' en dansende vrouwen bezetten de vloer. Stomende seksgod
Davy Coppens het podium. De broertjes Soulwax verzonnen de kekke acts met
hun fictieve hits. Vooral de electro-vrouwen weten in wilde
uitdossingen van wanten. Het muzikantensfeertje mag er sowieso zijn.
'Stevig geurke.' Al het geld van de twee broers verdwijnt intussen in de
afgrond van het honk. Zolang niemand zich druk maakt om plot swingt
Belgica als een zwangere tiet. België oogt Amerikaanser dan Nederland dat
ooit zou kunnen doen. Meer chaos en meer cowboys. Maar al snel begint er
iemand met een kek mobieltje te zwaaien, en ik denk: huh nineties toch!?
En alhoewel dat detail op zichzelf volslagen irrelevant is, slaat het
scenario plots morsdood. Zeker de oudste – doorgesnoven – broer lijkt steeds meer op Hans Teeuwen die een disconummer nadoet. Elke minuut een paar
godverdommes, pardon, hodverdommes. Soapy episodische ruzies
uitgevochten op Samson-niveau. De melancholie van de dansvloer gaat in
coke en rook op. 'Soms sta ik daar te dansen en dan peize ik: wat doen
al die mensen hier?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten