'Ik wil de zin van mijn
eigen leven zijn.' Italiaanse gniffel-film vol pop-psychologie. Drie
bevriende stelletjes plus één eenling houden een dinertje. De therapeute
van het gezelschap heeft wel een idee. Een potje Scrupules 2.0. Smartphone op
tafel, en lees alles voor dat binnenkomt. Chaos reigns, natuurlijk,
zoals in die recente Polanski. Hadden ze maar geluisterd naar het oude
ouderlijke adagium: niet appen aan tafel! Dit is het type komedie dat
niet zou bestaan zonder Saarloos Monogame Drama. Maar wie zich daar
overheen kan zetten – én over het feit dat al die Italianen blijkbaar
allemaal een ander hebben – ziet een vermakelijke, erg Hollandse film.
Theo van Gogh zou het bedacht kunnen hebben. En ook de wijngrapjes en
slip-spelletjes brengen het Vaderland in herinnering. Ik vond het wel
amusant om de therapeut door de mangel te zien worden gehaald. De vrouw
wil een 'boob job'. Wrijven de ander haar fijntjes in: 'Therapeuten
moeten zichzelf accepteren!' Eerder heeft ze al een conflict met haar
dochter uitgelokt. 'Zodat ze een rolmodel heeft om zich tegen af te te
zetten, dan kan ze het huis makkelijker verlaten.' Au. Misschien is ze
zelf gewoon te jong voor een 'oude' dochter. Concurrentie! Zo lokt de
film zelf ook genoeg conservatieve gedachten uit. De ringtone van de
eenling geeft de leukste hint. Een kikkertje. Frog... Frozzo! 'Wat is er
mis?' 'Alles.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten