'That's
all you do James, take breaks.' Een slacker met agressieve trekjes, kan
dat eigenlijk wel? James White leeft als Jan Salie met zijn maffe
moeder. Hij wandelt permanent opgefokt rond, als een bokser net voordat ie
de ring in moet, maar iets uitvoeren, daar komt het toch niet van. Zelfs
afgetrokken worden lijkt iets vermoeiends voor hem. Rondspringen in de disco op
Ante Up. Dát kan. Of zijn beste maat uitlachen, die als entertainer
werkt. Enkel een woede-aanval kan James af en
toe uit de lethargie doen ontwaken. Zo levert zijn leven eerst een
lekkere goofball-film op met een duister broeiend randje. Een weemoedige
song van James (de band!) leidt de toch behoorlijke verrassende
'change' in. God, wat houd ik van films die achteloos van genres weten
te wisselen. De achtergrond wordt de voorgrond, en de man die zijn leven
lang op de achtergrond lummelde, pakt nu de heldenrol op de voorgrond. Moeder
was al ziek, maar wordt zieker. James was al bezorgd, maar wordt
bezorgder. In het licht van het einde krijgt zijn gefrustreerde
Joran-hamvraag hier een diepere betekenis. 'Would you dispose of a dead
body for me?' De slagen des leven blijven op James' stevige lichaam
neerkomen. De woekerende kanker van magere ma wordt soms al te
realistisch getoond. De stank van dood. Adembenemend. 'Say something.
I've shown you everything.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten