Klosjes
en kleedjes in een kijkdoos. Langzaam wuivend aan de randen
van de kaders. En de kijker maar turen, samen met Hou Hsiao-hsien. De
meester observeert veelal van een afstandje. Sereen ademend om het ruizen der stilte
niet te doorbreken. Grappig genoeg gebruikt hij zijn esthetiek dit keer voor
een 'actiefilm'. Althans... In het verre Weibo gaat een moordenares op missie.
Ze slaat tijdens een paar goeie 'ouderwetse' martial arts scenes
vliegensvlug toe. In een beeldrijmpje lijken twee mannen na een gevecht
nog altijd op elkaar in te hakken. Dichterbij zien we pas dat ze een
kuil graven. (Waar ze nog wel even een levende kerel ingooien). De macht
van dit geweld valt echter in het niet bij de kleurenpracht. Na een
intro in zwart-wit toont Hou alle kleuren van de regenboog. Iedere
schakering perfect op elkaar afgestemd. Alsof die oude Chinezen zich
vooral om hun outfits en het Kardashian-goud aan de oren en muren
bekommerden. En misschien deden ze dat ook wel! Bij een sprookje met
stiefmoeders en in de steek gelaten dochters hoort een fijne
Solstice-tovenaar. De beste 'extended beard' van het filmjaar knutselt
aan voodoo-origami. Hij hult het plot zo in nóg wat meer rookwolken.
Hoewel ik het gevoel hield dat de sleutel simpel voor het grijpen moest
liggen, maakt Hou er natuurlijk weer iets idiosyncratisch van. 'Het Hof
is het Hof. En Weibo is Weibo.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten