'Your
position, your position.' Het minuscule eilandje Lampedusa staat plots
op de kaart, wanneer duizenden vluchtelingen deze buitengrens van Europa
proberen te bereiken. In de docu Fuocoammare (de titel van een Italiaanse schlager)
zien we hoe zoiets gaat. De makers nemen echter ook een kijkje bij de
'gewone hardwerkende Lampedusier'. Meestal ben ik gek op zulke
juxtaposities, maar dit keer werkt het niet. De ongemakkelijke verveling
van het handjevol bewoners slaat dood, zo tussen de beelden van lijden
en lijken. Het lijkt wel alsof de makers geen liefde op konden brengen
voor die paar visserslui. Alsof ze dat simpelweg niet dúrfden, gezien de
rest van het verhaal. Waarom niet wat vragen gesteld, terwijl de pasta
wordt gekookt, en er liedjes op de lokale zender aangevraagd? De
registrerende blik blijft te afstandelijk. Even steriel als de mannen
in witte pakken die de vluchtelingen bijna letterlijk uit zee hengelen.
Op dat vlak komt de film wél aan. Afrikanen secuur geteld, als ware zij
koeien. Kaartje met nummertje erbij, en dan op de foto. Het lijkt net de
slavenmarkt van Delos. (Het Lampedusa van de klassieke oudheid. En ook
díe slaven werden door piraten gebracht hè...) De vluchtelingen stappen
na keuring en ontsmetting, met zilverpapier ingepakt, in de buslijn van
'miseriecordie'. 'It's risky in life not to take a risk, because life
itself is a risk.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten