Hoe
eindigt 1001 Nachten eigenlijk? En zou Gomes het antwoord weten? Ergens in dit
laatste deel volgt nog een lesje narratologie, maar zelf laat de
verhalenverteller zijn Arabian Nights ontsporen. (Niet dat we iets
anders hadden verwacht!) Na een laatste zonovergoten psychedelisch
'intro', waar de anachronismen burlesk over elkaar heen buitelen, worden
Bagdad en Portugal definitief één. Gomes beperkt de invloed van
Sheherazade tot tekst. Eindeloze lappen tekst. Sheherazade vervult zo de rol van 'zwijgende' voice-over. In een verstilde documentaire over
vogelaars! Zo maakt Gomes toch een soort van documentaire-cirkel. Uren eerder begon
hij zijn trilogie namelijk met een segment over scheepsbouw. Oude
Portugezen, die peinsden wat ze nu moesten met hun leven. De tandeloze
goudvink-mannetjes hebben hier een bezigheid gevonden. Vogeltjes vangen,
trainen, en tegen elkaar op laten kwetteren. 'Whistle, thrill, stroke!'
Het konden heavy metal termen zijn. De vogelaarswereld heeft zijn
vermakelijke (metaforische) kanten. De beste manier om de vinkjes te
leren 'vertellen', is door middel van een 'voorzanger'. Een 'master
bird', die het de kleintjes kan leren. Sommige liedjes zijn echter in de
mist der tijd verdwenen (net zoals sommige verhalen) en daarom
knutselen hi-tech eigenaars met eigen mp3-mixen. Werkt het? 'I can tell
rightaway. You knów a bird from a cd.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten