Louder Than Bombs

'In my dream, you were a smoker.' De mensen peinzen en staren weer in deze Trier. Al in de eerste shots bewijst Jesse Eisenberg dat hij die 'Noorse leegte' in zich heeft. Brandend van binnen, maar de blik afgestompt, het leven enkel 'zoekend' op muren. Een PHD in sociologie heeft 'm blijkbaar sociaal niet kunnen helpen! Sterker nog, de man moet wel de meest intolerante socioloog zijn die er bestaat. Hij vindt alles maar 'weird'. Wat een conformist. In dergelijk schurend ongemak tussen mensen en verwachtingen vindt Trier zijn drama's. Jammer genoeg haalt hij zich met dit rommelige Amerikaanse debuut nogal veel op de hals. Korter gezegd: de wereldproblematiek is er wat teveel an. Het kan ook aan het zware accent van Huppert liggen. Zolang ze zwijgt, is ze krachtig in haar wonden, maar als moeder van het conflictgezin torst ze ook nog koffers aan bagage uit conflictgebieden mee. Haar depri dood – een paar vóór het 'nu' van de film – had best zonder oorlogstrauma's gekund. Langzaam verschuift de focus naar Devin Druid, de benjamin van de familie, een echt muurbloempje. Hij verliest zich in games en dromen. Keer op keer ziet hij de Ballardian car crash die het einde van mama bracht. Een moeder die al was opgeëist door zijn 'huisgenoten'. In de mooiste scene smelt het onwrikbare ijs dan toch nog even, voor hem alleen. Alles loopt als een droom. Laat het gaan.