'Kein
zeit fur Selbstmitleid!' De pietluttige details uit een oorlog zijn filmisch vaak
interessanter dan de grote veldslagen. Denk aan het verhaal van
'allochtone' soldaten in Indigènes. Ook Land of Mine vertelt er eentje.
De kustlijn van Denemarken werd door de Duitsers in een mijnenveld
omgetoverd. Ná de nazi's zitten de Denen met het probleem. Een soort
'verschroeid' strand. Oplossing? Ze laten krijgsgevangenen de boel
opruimen. Even lijkt deze boetedoening eigenlijk heel terecht, en bijna
galant. Geen enorme terugbetalingen, maar een zeer reële, fysiek nuttige
gunst. Nu lijdt jij voor ons. Helaas blijken de mijnenruimers geen hoge
piefen of oorlogsschurken, maar mennekes van zestien. Volkomen
verdwaasd en verdwaald. En de Denen, die beginnen al snel verlekkerd met
hun wapenstokjes te zwaaien. Nu kunnen ook zij zich lekker nazi wanen.
De omkering wordt al snel flauw, zoals de film toch wat teveel op
schreeuwend b-film niveau blijft hangen. Meer gewroet was op zijn plaats
geweest. Wanneer is bijvoorbeeld het gevaar tijdens het demonteren van
een mijn eigenlijk geweken? En zou je op zo'n strand patronen in de
plaatsing gaan zien? Toch wordt het tussen het nagelbijten door
wel aandoenlijk. Een pluspuntje ook voor de aangename flashbackloosheid. Op
zo'n strand is er alleen nu. Met zijn allen gevangen in een Hurt Locker.
“Ich will nach hause.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten