zondag 11 juni 2017

Land of Mine

'Kein zeit fur Selbstmitleid!' De pietluttige details uit een oorlog zijn filmisch vaak interessanter dan de grote veldslagen. Denk aan het verhaal van 'allochtone' soldaten in Indigènes. Ook Land of Mine vertelt er eentje. De kustlijn van Denemarken werd door de Duitsers in een mijnenveld omgetoverd. Ná de nazi's zitten de Denen met het probleem. Een soort 'verschroeid' strand. Oplossing? Ze laten krijgsgevangenen de boel opruimen. Even lijkt deze boetedoening eigenlijk heel terecht, en bijna galant. Geen enorme terugbetalingen, maar een zeer reële, fysiek nuttige gunst. Nu lijdt jij voor ons. Helaas blijken de mijnenruimers geen hoge piefen of oorlogsschurken, maar mennekes van zestien. Volkomen verdwaasd en verdwaald. En de Denen, die beginnen al snel verlekkerd met hun wapenstokjes te zwaaien. Nu kunnen ook zij zich lekker nazi wanen. De omkering wordt al snel flauw, zoals de film toch wat teveel op schreeuwend b-film niveau blijft hangen. Meer gewroet was op zijn plaats geweest. Wanneer is bijvoorbeeld het gevaar tijdens het demonteren van een mijn eigenlijk geweken? En zou je op zo'n strand patronen in de plaatsing gaan zien? Toch wordt het tussen het nagelbijten door wel aandoenlijk. Een pluspuntje ook voor de aangename flashbackloosheid. Op zo'n strand is er alleen nu. Met zijn allen gevangen in een Hurt Locker. “Ich will nach hause.'

Geen opmerkingen: