'When it comes
to the ocean, anything is possible.' Op zijn best valt dit een stemmig
melodrama te noemen. Austen zonder Austen. De ruige landschappen van
Australië suggereren de grillige, zielenroerselen, maar écht op locatie
landen doet de film nooit. Ware dit Bergmaniaanse arthouse dan had de
sombere vuurtorenwachter Fassbender eerst maar eens een uiterst fysiek
half uur alleen doorgebracht, op zijn verlaten eilandpost. Dan zou zelfs
het aansteken van het baken in de avond zijn isolatie enigzins verlichten. Nu
blijft het het bij twee (!!) minuten eenzaamheid. De stille wachter heeft
zijn Pocahontas-meisje op het vasteland al vlug gespot (handig wel) en
even snel zijn ze een stel. De bruid kent zo haar eigen WWI-krassen –
'Sometimes I wonder if I'm still technically a sister', maar ruzies
blijven lang uit. De aftiteling lijkt zo na een half uur begonnen (en
tegelijk eindeloos ver weg). Hobbels verschijnen pas in de vorm van in
vroeggeboorte strandende zwangerschappen. Alicia Vikander lijdt intens,
en ze speelt Fassbender compleet weg. Helaas, strandt de oplossing
in clichés. In een web van half-lies sijpelt de kracht van The Keeper's
Wife weg. Het laatste uur rest een ergerlijk genderbeeld. De vrouw is
leugenachtig, niet tot denken in staat en daarom lamentabel. De man
rationeel en rechtvaardig, en opofferingsgezind. Hij verdient de
beloning.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten