'I know it sounds odd, but these
are very complicated products.' Bankmensen draaien hun mantra's af. Veel
praatjes, weinig inhoud. Of beter nog, rotte inhoud. Troep met een
strik. The Big Short weet het allemaal smakelijk uit te leggen. Lang
niet zo duister als Margin Call, maar ook mét jolige knipogen wanhopig
stemmend. Een fraaie paradox. Ik vraag me af hoeveel van deze films er
moet worden gemaakt tot er iets gaat veranderen... Tot die tijd kunnen
we genieten van de filmische 'fall-out'. Een stel
borstroffelende, number crunchende, en vooral vet scheldende figuren
begint de aanstaande krach van 2008 in de smiezen te krijgen. Serieus?
'I don't know how to be sarcastic.' De auti Bubble Boy Christian Bale is
de Eerste van de Eersten. Met zijn drumstokjes en lege blik wordt hij
weggelachen. Ietsje hoger op de apenrots komt de geweldige Steve Carrell
aanstormen. Binnen en buiten de therapiegroep barst hij uit elkaar van
frustratie. 'Everyone's walking around like they're in a goddamn Enya
video.' Wanneer de schellen dan toch van de ogen vallen, wordt deze
maalstroom werkelijk pijnlijk. Kapitalisme als de matrix. Mensen móeten
er wel in blijven geloven. 'Not our fault. Simply the way the world
works.' En daaronder een borrelende onderstroom. Wil het kapitalisme
gewoon koste wat kost kapot? Zelfopheffing door zelfverrijking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten