Brooklyn

'I'm away to America'. Het Ierse meisje Eilis trekt naar het beloofde immigrantenland. Haar ogen schitteren blauw als de zee, en in de zwarter dan zwarte pupillen branden kleine kooltjes heimwee. Op de boot volgen wat broodnodige tips, en daar gaat ze. 'Through the blue door'. De States zijn in de fifties al helemaal in het consumerisme-paradijs veranderd. Looks zonder inhoud, maar je krijgt er wél een korte cursus in de oppervlakkigheiden. (Wat op zichzelf dan wel weer iets diepzinnigs heeft). Het warenhuis waar Eilis gaat werken loopt uiterst gestroomlijnd, net als haar nieuwe leven. Verfrissend wel. Het meisje wordt uitgebuit noch verkracht. De katholiek is zelfs lief voor haar! Zo ontmoet de immigrante geen melodrama, maar nietszeggende dinner conversation aan de tafel van haar boarding house. Onversneden witte nostalgie, met kleine referenties aan John Ford. Het uiterlijk van de film straalt ook enkel onbekommerdheid uit. Mooie kleurpaletjes, ieder jurkje precies op het shot afgesteld. Mad Men-retro. Op het moment dat Eilis haar eigen schmierende Brando vindt, begon ik stiekem toch naar een krasje of wat duisternis te vervangen. Die weet de film echter pas terug thuis tevoorschijn te toveren. Da's (te) laat, en met wat teveel mededogen voor de hoofdrolspeelster bovendien. USA is: leren terugblaffen als iemand je de waarheid vertelt. Een monogaam drama.