'Certain
events have been fictionalised.' Flauw om daar weer over te beginnen
bij Hany Abu-Assad, maar ditmaal is wat nep is in elk geval duidelijk.
Hij opent zijn Palestijnse Disney-'sprookje' met een ouderwets
oriëntalistische scene. Een film uit Arabië hoort gewoon op de markt te
beginnen. Underdog Aladdin rent voor zijn leven, de strijkjes doen van
James Bond. Benieuwd wat Edward Said ervan zou vinden. Kunnen we nog van
een knipoog spreken? Een stuk pijnlijker wordt het als het stof is
neergedaald. In de reusachtige gevangenis Gaza vluchten wat kids in de
muziek. 'He could've smuggled a whole orchestra by now.' De troupe wordt
geleid door een Anne Frank-achtige tomboy. Het meisje geeft álles. De
teksten gerateld, de leipe kinder-onzin intens beleefd. In een vroeg
hoogtepunt lijkt het wel kerstmis in Gaza. De piepjonge wedding band
staat in een met lampjes versierde wagen te spelen. Een tractor brengt
ze naar plaats bestemming. Lang blijft het noodlot niet in de coulissen
wachten. Muziek maken in Palestina is... óp een generator moeten
staan. Via de treurigste grenspost ter wereld belandt de zanger van de band toch
nog in de spotlights. Op dat moment begint Assad het Ware Verhaal te
doorsnijden met echte Idols beelden. Instant kippenvel. En tv... Die
blijkt weer eens universeel tranentrekkend. In de Arabische wereld zou
Ramses Shaffy nog groot zijn. Kijk Omhoog Abdel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten