'What
fucker kills people!?' Enkele reis naar het Koreaanse hinterland. Een
modderpoel waar de stroom continu uitvalt. We kennen de taferelen van
Memories of Murder, dé klassieker in het Koreaanse policier-metier. Even
lijkt ook The Wailing die grimmig humane kaart te spelen. Het regent
aan een stuk door, en als het meest christelijke van de Aziatische
landen is Korea goed voor wat Se7en-shit. Maar al snel kondigt een
schrikmomentje de ware aard van dit horrorverhaal aan. De dochter van een
dikke politie-agent verschijnt in een bloedrood truitje bij het ontbijt.
Zo plotseling, dat ik opveerde. Dat moet de bedoeling zijn geweest. De
geest ontsnapt uit de fles. Letterlijk. De dorky futloze cop oogt niet
bepaald als de man om de boel 'recht' te breien. Sterker nog, iemand
moet zíjn politiepetje rechtzetten. Eten kan hij wel, in Daytime
Drinking establishments. Ik ging daar natuurlijk helemaal in mee, maar
het leipe gedoe duurt maar kort. Koreanen blijken een kei in keihard exorcisme. Volslagen
over the top. Tegelijkertijd klinkt het oorverdovende getrommel oprecht
bezwerend. Geestespijn in Dragon Ball-Z style. Waar houdt het fantoom
op? De transformatie van El Gordo verloopt bizar vlot. Ooit was ie sul,
nu leidt hij een posse. 'Can anyone make sense of what's happening
here?' Ik niet, maar vraag me wel af: hoe zou deze film in godsnaam in
Japan ontvangen zijn?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten