'Die
Nike's heb ik gevonden... Aan iemand ander's voet'. Een tijdje terug
heerste er een kleine hype rond deze Belgische grotestadsfilm. Gangs
zouden vertoningen willen verstoren. (Ingeseind door de makers, denkt de
cynicus dan.) Zoals altijd, viel het uiteindelijk best mee, net zoals de film. Gelikte looks, strakke ritmes, met een paar brave deuntjes
voor de blanken. Enkel aan wat gangbangs zou de moraalridder zich kunnen
storen. Ook lijken de donkere jongens toch een tandje slechter dan de
Mocro gangs. (En de makers waren nu net 'Arabisch'...) Inhoudelijk begeeft
Black zich op het niveau van het Nederlandse Wolf. Ietwat overdadig in
ambities. De personages lijden eronder. Ik zou zelf vooral
geïnteresseerd zijn in het 'vooraf'. Hoe beland je in zo'n gang? De film
is echter meer van de verklaringen achteraf. Wel valt er te genieten
van het 'sfeervolle' metro-net, waar de gangs elkaar ontmoeten en
bestrijden. Zonder Warriors-nostalgie. Hier geen verheerlijking van
geweld. De liefde daarentegen...In een goeie Romeo & Julia-romance
tussen bruin en lichtbruin nadert de film een topper als Girlhood.
Puber-gerommel in de 'banlieues'. De Nederlandse taal vervult een
grappige bijrol. Voor deze Franstalige jongeren is Vlaams de taal van de
bourgeois, de flikken. Het burgerlijke volkje dat hen een trap onder de
kont wenst te geven. 'Qui a un probleme?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten