La Tortue Rouge

Dudok de Wit. Een man met een carrière rond één enkel filmpje, de Zomergasten-classic Father and Daughter. Dat heeft al iets stoers, en als Studio Ghibli dan ook nog je eerste feature film uitbrengt! De geduldigen worden beloond. La Tortue Rouge peinst even sereen en weemoedig over de vragen des levens, in langzaam uitdijende waterkringen. Die onvermijdelijke verlating. Van elkaar, en van de wereld. Ich bin der Welt abhanden gekommen. Dudok heeft in de mooiste passages niet eens kleur nodig. Grauw grijs als een graphic novel strandt een schipbreukeling op een eiland. De man bibbert in fragiele lijnen. Wat houdt hem nu nog bijeen? Hoop? Op de nagenoeg uitgestorven plek kleineert het landschap de eenzame ziel. Eindeloze bladerdekken ruisen. Dan begint hij te dromen... En hoe. Hartverscheurend mooi stijgt de metafysische verwondering tot grote hoogten. Met een Titanic-knipoogje als besluit. Terug in het niets, wordt de man bijgestaan door wat Miyazaki-wezentjes. Zonder al te antropomorf te doen, zijn deze krabbetjes grappiger dan de meeste Disney-figuren. Na een minuutje of veertig verschijnt het volgende beest, en daarmee ook de logische conclusie. Ik hoopte op erotiek, maar het wordt eerder braaf. Gelukkig zijn er nog wel cirkels. Een uitgebeende parabel om de parabel. Is alleen zijn onmenselijk of juist ultiem menselijk?