'You do nót need to be scared of the
truth'. Ieder zijn geheim in deze moderne Ibsen-bewerking. De mens en
zijn relaties, het blijft een onuitputtelijke bron van ellende. Hoewel men
de setting naar Australië verplaatste, heeft pater familias George
Rush eigenlijk precies de juiste, autoritair gegroefde Norenkop. Als de
rijkaard van een dorpje weet hij zijn tentakels ver uit te werpen. Geld
wordt rondgestrooid. En niet alleen geld natuurlijk... In het ouderwetse
klassenspel merk je dat de 'feodale switch' richting 'nu' een wat te
lastige uitdaging voor het scenario vormt. Niettemin houdt ook de
piepende en krakende poging iets liefs. Het eergevoel van de working
class verwarmt. De familialiteit onderling. 'Toast kiss!' Bovendien
wordt het Australische 'winter'landschap aardig benut. Zoveel bomen op
een rij, allemaal alleen. In het natuurschoon ritselen jonge telgen, en
ander aangeschoten wild. Vanuit het verre Amerika arriveert de grote
onthuller. De ontwortelde zoon van de rijkaard zit zelf in de knoop, en
besluit de boel maar eens op te jutten. 'You still got mom's car?' 'Why
wouldn't I.' Typisch plaatselijk gevolg: drinking games. En dát kunnen
de Australiërs als geen ander. De bruiloft gaat in de hens, terwijl de
soundtrack maar doorgalmt. Ik kreeg zelf ineens zin om Silverchair te
draaien. Teenangst in the outback. 'Grace left me'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten