'Treff.' Oorlog
straft dubbel. Uit en thuis. Krigen stelt zorgvuldige vragen bij
onzorgvuldige zaken. Raakt er iets sneller verstoord dan een veilige
haven? Het bataljon dat in Afghanistan op missie is, voelt zich op één
vlak in elk geval thuis. Ze lopen allemaal met baarden rond. Verder
lijkt hun missie geen groei op te leveren. We zien zinloze patrouilles,
en kleine klusjes bij de bevolking thuis. Het gaat de film om die
laatste scenes. Heel secuur stapelen huiselijke scenes zich op, tot een
leidmotief het krachtige thema wordt. De bataljonleider zelf mist zijn
frisse paardenstaart-dame, die hun kids in het gareel probeert te
houden. Papa is ver weg, maar kan ook dáár niet veel meer doen dan
pleisters leggen. Letterlijk en figuurlijk. In het kamp van de Denen
proberen de mannen dan maar wat huiselijkheid op te roepen met Yahtzee.
De oorlog klopt ondertussen almaar harder op de deur. Een
huiveringwekkende IED scene kan wedijveren met The Hurt Locker. Het ding
gaat niet eens af, maar wordt doodleuk opgehaald. Dergelijke spanningen
worden de commandant langzaam teveel. Hij begaat – zacht uitgedrukt –
een foutje. Prompt mag ie met de loservlucht naar huis. Dán wel. Daar
mag hij gaan nadenken. Richting de onvermijdelijke rechtszaak verliest
de fijne film wel wat subtiliteit. Een 'open' einde had geholpen.
'People's homes were bombed'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten