'It is so ugly
on the inside, it is beautiful.' Herzog neemt een kijkje op het nulpunt
van het web. De nerds van toen zijn inmiddels oud geworden, en herinneren zich
verlekkerd het Arpanet directory. Herzog laat zich formules en the law
of big numbers uitleggen, en lijkt zich ondertussen een tikje te vervelen. Gelukkig
vindt hij al snel zijn trademark wazige Zen-meester, en kan de docu écht
beginnen. (Denk nu in het bekende accent: 'To some he was insane.') Het
eerste boeiende punt: als machines oneindig veel slimmer dan wij zijn,
dan wordt het leveren van een menselijke bijdrage aan de samenleving
moeilijk. Zou hierdoor een dorst naar kennis ontstaan of een obesitaanse
vreetdepressie? Lo and Behold klikt in style van link naar link, en van
onderwerpje naar onderwerp, dus elke filosofische vraag wordt gecounterd
met een geintje of een gek. Er is iets bizar grappigs aan voetballende
robotjes, bijvoorbeeld. Langzaam ontstaat toch een steeds gewonere
Herzog-film, dus zoekend naar het ongewone. Safe-vrouwen die zich in een
stralingsloos gebied verschansen. Kids die afkicken van gameverslaving.
(Ik ken zelf iemand die scheurbuik ontwikkelde!) Werners 'on screen'
interrupties neigen naar ego trippin', misschien omdat zijn docu's meer
en meer teamprojecten worden, zonder al teveel eigen auteurs-input. Op
die fijne voice-over na dan. 'Have the monks stopped meditating?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten