Chronic

'Do you want to shower?' 'I want to die.' Het leven van een hulpverlener vereist veel incasseringsvermogen. Je poetst wat niet meer op te poetsen valt, redeneert met iemand die niet meer gered wenst te worden. Een opmerkelijk lobbes-achtige Tim Roth is er dag in dag uit mee bezig. In het begin twijfelde ik nog of hij wel werkelijk verpleger was. Zulk soort hulp is al snel zo intiem. Hijzelf ziet die grens echter ook niet zo scherp meer. Toch lijkt hij zijn werk méér dan adequaat te doen. Hij negeert de vreselijk 'om het bed heen'-bemoeiers die zich familie noemen, en overrulet zijn mede-verpleegkundigen die schermen met 'They told me not to do anything.' Roth neemt als 'caretaker' (maar dan anders) het heft in handen. Natuurlijk schuilt daar wat achter. Een eenzaamheid vergelijkbaar met Philip Seymour Hoffman in Magnolia. Van welke dame checkt de verpleegster toch de hele tijd de FB? De open plek in het verhaal schrijnt als een wond. Het bewijst weer 'ns de kracht van info achterwege laten. Tot op het moment van onthulling dacht ik bijvoorbeeld iets héél anders. De kijkers fantaseert zelf wel. Eenmaal ingevuld, verbijstert vooral de schrikwekkende fysieke ellende. Daar had ik echter eerder dat filmjaar met James White mijn portie al wel van gehad. Chronic is het best wanneer Tim Roth eenzaam in zijn auto zit. Zijn safe space. Dat maakt het einde des te ironischer.