Elle

Een kat in grijstinten bekijkt het allemaal licht geamuseerd. Baasje wordt verkracht, maar ergens zweemt de neppigheid van reclame-humor. Verhoeven heeft ons meteen weer provocatief te pakken. Is dit een grap of om te huilen? Gaat hij de rape culture fileren, of juist role playing van mensen die enkel door toetakeling nog wat kunnen voelen. Aanvankelijk lijkt Verhoeven ons toch op een serieus spoor te zetten. De thriller met gemaskerde horror-trekjes houdt de kijker stevig aan de stoel gebonden. De mensen lijden Haneke-intens, of nemen elkaar genant kil de maat, zoals bij Ostlund. Isabelle Huppert vormt als ijskoningin het vanzelfsprekende middelpunt. Op en topgetypecast dus, maar wie geeft er zóveel van zichzelf? Helemáál slachtoffer blijkt ze toch niet. Of nou ja. De verleiding van de psychopate wordt velen gewoon teveel. Ze bitst wat af, maar wordt nooit verlaten. Dat heeft allicht te maken met haar gruwelijke verleden, waarin de film bloederig doorschiet. De aloude gevarendriehoek seks, moord en religie bewijst zijn diensten weer. Het zijn oude stokpaardjes voor Verhoeven. De tragische ondertoon verdwijnt langzaam, te gunste van een farce. En da's eigenlijk jammer. De film blijft dik twee uur lang 'een sensation tres speciale', maar stompt door alle narigheid ook af. Dit zijn DSK's fantasieën, achteloos weggeklokt met een goed glas dure wijn.