The Revenant

'Save your boy and blink.' Het lijden van Leo bereikt halverwege The Revenant zijn hoogtepunt. Gruwelijk gewond en stevig ingepakt – noem het gerust gekruisigd aan een stretcher – kan hij enkel nog met zijn ogen knipperen. Nemesis Tom Hardy leest in die ogen wat hij erin wil lezen, en gaat over tot actie. DiCaprio heeft het uur daarvoor door de wildernis gedoold. Afzichtelijk als een grote Russische schrijver zoekt hij redemptie op een godvergeten plaats. Bij Iñárritu escaleren de zaken wel vaker richting spiritueel, maar dit keer had ik helemáál het gevoel dat ie een of andere katholieke agenda loopt te pushen, zo tussen het overdadige spektakel door. De metafysica is niet bepaald subtiel. Slechts bij wat dwarrelende vonkjes, die natuurlijk wel gewoon richting hemel stijgen, voelde ik Malick-magie. Ik ging zelfs diens vermaledijde voice-over missen. Het meest transcendent aan The Revenant vond ik nog de CGI.(Na een tijdje lijkt ook het spetterende speeksel voor 99% computergeest en geen lichaam). Heel veel eigen ideeën heeft Iñárritu verder niet. Hij kanaliseert Herzog's Aguirre, mede-Mexicaan Jodorowsky (met een vogeltje uit een lijk) en de topzware religie van Tarkovsky. Een verlaten kerkklok bungelt in morele leegte. De strijkers en de problemen blijven maar aanrollen, totdat de boel dichtklapt in een western showdown. Dat werd tijd.