Italië is een beetje gek van zichzelf. En ook wel op zichzelf. Deze
tragikomedie danst theatraal langs alle clichés. Valeria Bruni Tedeschi
blijft stuiteren, heerlijk grenzeloos, eindeloos doorlullend. Het
type cliënt dat het zelf altijd beter weet, en minstens zo goed als de 'psy'
de DMS-4 paraat heeft. Haar zelfinzicht beperkt zich tot korte flitsen.
'Ik kan mijn benen nu nog laten zien, maar nader m'n schemering'. De
borderliner 'van adel' (en dat is zowaar niet gelogen) neemt magere
medegek Michaela Ramazzotti onder haar hoede, en op tocht door Italië.
Gelukkig maar, want de fase 'in de kliniek' lijkt het scenario meer op
een Eminem-video. Op vrije(rs) voeten wordt de film gelukkig stukken
beter. In alle grilligheid aanstekelijk gierend en brullend. Er zijn
domme kerels en niet werkende deus ex machinae. Tussen kleine
tragedies door – 'het spijt me dat ik altijd zoveel last geef' – mag er
gelachen worden. De borderliner zoekt haar 'vriend' op. Een en ander
ontspoort zo snel dat een taxichauffeur wil ingrijpen. Roept de
crimineel: 'Gepetto, Ik kom je opzoeken!” Als het damesduo dan toch bij
de villa van de gravin geraakt, treedt er een nieuwe complicatie op. Aan
lager wal raken voor Italiaanse adel is... Je huis voor films moeten
verhuren. Meta-kansje, duh! Een lach en een traan, en een schlager als
punt. Mooi. 'Terwijl we zinken zijn we gelukkig'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten