'Thereby
creating a theatrical allegory about the reproductive cycle of pigs.'
Zou er een algemene waarheid over tweede delen van trilogieën zijn te
produceren? Ik opper: tijdens het tweede deel lijkt men alle tijd te
hebben. Het verhaal staat op poten, het einde is nog lang niet in zicht.
Daarom zijn middendelen 'moody' en loom. Gomes doet het hier in elk
geval ook rustig aan in een drietal langzame vertellingen. (Delen van
delen, segmenten in segmenten, hij is lekker bezig...) In het eerste
verhaal houdt een oude kerel zich schuil voor politie te paard. Er wordt
niet veel gezegd. We blijven bij de wet in het overdadig babbelende
tweede deel, waarin een opmerkelijke rechter de dorpsvergadering
toespreekt. De representatie van het Portugese volk is – op zijn minst –
uniek te noemen, en de Portugese staat wordt redelijk effectief
belachelijk gemaakt. 'Mothers can sometimes become unwise out of love
for their sons'. Hoe wonderlijk al de situaties ook zijn, geef mij toch
maar de Gomes die de poëzie in het concrete vindt. De wrange Broken
Flowers-humor van kinderspelletjes. In het derde verhaal klinkt er
eindelijk toffe muziek. De intrinsieke gelaagdheid van een flatgebouw
doet de rest. Of hoe een lethargisch moment in bed het hoogtepunt van je
film kan zijn. Adam Gurvitz peinst zwijmelend op tv. 'Got to write a
classic, got to write it in an attic.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten