Francofonia

Terwijl Sokourov nog belletjes voor de film pleegt, loopt de aftiteling. Zo begint (!) Francofonia lekker meta, zoals later ook sterk zal eindigen. De vervreemding zet de toon voor anderhalf uur vrij associëren, gefinancieerd door de Louvre. (Vermoed ik dan toch.) Sokourov's liefde voor het museum en 'het Franse' drijft op de eurofilie die alleen een outsider kan bevangen. Iemand als Miyazaki ging hem voor, met zwierende accordeons. Toch blijft Sokourov ook Rus genoeg, om het 'bittertje' te zien. 'In Europe, Europe is everywhere'. 'Wij' zijn het verwaande continent, en al eeuwen geleden de uitvinder van de selfies. Sokourouv combineert dergelijke kunstzinnige gedachten via Maddin-edits met wat lukrake re-enactments. Hij roept Tsjechov en Tolstoj aan, en denkt aan de Tweede Wereldoorlog. Parigi, città aperta... Francofonia reminisceert meer en meer over oorlog. Zoals het hoort. Wat is een essay zonder Auschwitz? Bon, aan de concentratiekampen komt Sokourov niet, maar er zijn Némirowsky-achtig beelden van De Vlucht en De Evacuatie (nota bene van de stukken uit het Louvre!) Na een uur begint het toertje door Sokourov's 'privé-museum' wat te vervelen. De film neigt naar een lief hoorspel dat je op een laat uurtje op Radio 4 hoort. De regisseur lijkt het zelf ook te beseffen. 'Ben je nog niet moe? Geen zorgen nog maar even te gaan...'