'Waarom voel ik me altijd zo
schuldig?' Alles klinkt als een vraag in het Noors. Laat ik er dan ook
eentje stellen, en het antwoord geven. Wat is arthouse? Kijken hoe een
depressieve kerel masturbeert natuurlijk! In het echt doe je aangifte,
nu koop je een kaartje... Nou ja. Into the wild van Noorwegen kun je ongestoord de hand aan jezelf slaan. Er is toch geen hond. Of
toch? Mijn flauwe grappen indammend, heeft Out of Nature ook zeker
momenten van memorabel malen. Altijd maar die gedachten. 'Het zou best
bevrijdend kunnen zijn, om me geen zorgen over mijn lichaam te hoeven
maken.' Kreupele slachtofferfantasieën van een brave kantoorklerk.
Huisje, boompje, kindje, en rijk zoals alle Noren. Maar toch het liefst
alleen. Dénkt hij. Het frustratiemannetje stormt de wildernis in, op
zoek naar zichzelf. Broeit hier een '
Apan'? Een Breivikiaanse
ontploffing? De volgebabbelde voice-over vermoeit snel, al kan dat
bewust zijn, deze man móet immers wat irritants hebben. Echt schrijnen
en schuren gaat het vooral richting het einde, nog voorbij dat flardje
te zachte Motorpsycho. In een berghut treft de man twee vrouwelijke
medekampeerders. Dan wordt hij geconfronteerd met werkelijke intimiteit.
Die echte beurt, voorbij de zinloze mindfuck – ik bedoel mindwank. Een
poging tot dialoog. 'The music's for the sad man.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten