'Would that it were so simple.' Het
blijkt zelfs voor de Coen bros niet zo eenvoudig om iets toe te voegen
aan de droomfabriek-mythe. Deze parodie draait slechts de bekende
rondjes op de filmsets. Dat is niet zo'n ramp wanneer er een ode aan
oude sailor-musicals wordt gebracht, maar het hart van het verhaal had
best wat meer substantie mogen bevatten. Het scenario mist net dat geïnspireerde beetje 'extra'. Hint! De raamvertelling rond producer Josh Brolin sjokt
van hot naar her, hij wordt zelfs in steek gelaten door de ironische
voice-over. Ik kreeg bovendien sterk het gevoel dat ik al eens eerder
een film uit Hollywoodland zag waarin een steracteur richting 'haus am
Meer' werd ontvoerd. Om te kunnen genieten van Hail Caesar is het daarom
zaak te focussen op de fragmenten. Met ScarJo als Busby babe lukt dat
aardig. Zij heeft geen 3D nodig in de badpakkenparade. De beste scene
die níet alludeert voert een viertal religieuze baasjes op. De producer
wil groen licht voor zijn nieuwe Jezus-productie. Vanzelfsprekend
verliest het adviespanel zich in religieuze schisma's. Lange tijd blijft
het de grappigste scene. Pas richting einde schakelt de film een tandje
bij in liefde en lol, onder meer dankzij Lockheed-bribes en de
onfortuinlijke McDormand als editor. Clooney onder de commies levert ook
Woodyesk-gegniffel op. 'We're not even talking about money, we're
talking economics.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten