'The director
ran away and I'm following.' Een geluidsman draaft achter Miguel Gomes
aan. De regisseur poogt zijn eigen film te ontvluchten. Maar dat gaat
zomaar niet! Later zien we de crew met stokken een bos uitkammen.
Dergelijke leipe meta-momenten zijn altijd aan mij besteed. Het eerste
kwart graaft Gomes zich lekker autobio, met dikke postmoderne
aanhalings- en vraagtekens. Pessoa-achtig peinzend hoe hij in hemelsnaam
een film over de economische crisis moet maken. Ook op de geluidsband
loopt alles door elkaar. Chaos is his life. Honderd lagen aan stemmen en
geluiden, die niet noodzakelijk verband houden met de beelden. Zoals
altijd heeft de vermomde control freak Gomes veel aandacht voor muziek,
al moeten we een cliché-minpuntje voor Arvo's Alina rekenen. Andere
dwarsverbanden werken wél: terwijl een drumband onhoorbaar swingt,
overdenken Portugese werklozen hun malaise. 'Het schip vertrekt met de
sleutels van het scheepswerf.' Ergens in de melange begint Gomes aan een
adaptatie van Arabian Nights, vol metaforische beesten en
'opgezwollen' bankmannetjes. Sommige tikken raken Europa op de neus,
elders wordt het melig, of ronduit saai. Wanneer het bos brandt en de
liefde der jongelingen broeit, vindt Gomes zichzelf. 'The meager
resources of Portuguese cinema are not compatible with your reveries.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten