'Ik zou mijn kinderen slaan, dan
weten ze meteen waar ze aan toe zijn.' Plant een filmvlaggetje in
'vergeten' Venezuela. Caracas ziet er grimmig en rommelig uit, met veel
zinloos metaal. Judge Dredd lijkt elk moment op te kunnen duiken, om dan de
law and order net iets te fanatiek terug te brengen. Mensen betalen met
dikke stapels bankbiljetten (die niks waard zijn). Dankzij zulke
bundels weet een grauwe kerel spierbundels van de straat te lokken.
Terug thuis onaneert hij met het kennersoog op de gladde jongensbillen.
Aanraken doet hij ze niet, hij kijkt 'desde allá'. Dat kan niet goed
blijven gaan, en natuurlijk wordt de 'Hijo maricón' te grazen genomen.
Het is het begin van een machtsspelletje, vervuld van eenzaamheid en
zelfhaat. Ik moet bij Zuid-Amerikaanse arthouse-films opmerkelijk vaak
aan Arnon Grunberg denken, en het is hier weer raak. Zelfde treurnis, en
dezelfde bizarre details. De kantoorklerk blijkt bijvoorbeeld secuur en sloom
kunstgebittenbouwer! Zijn jonge tegenspeler zet juist de fast forward
aan. Diens wilde overacteren detoneert, maar er zijn momenten dat
de intensiteit werkt. Op een Venezolaanse bruiloft bijvoorbeeld. Twerk
some! Al snel schiet iedereen echter terug in onscherpe lethargie.
Arthouse is... the resting bitch face of a middle aged man. Humorloos en
muziekloos. Zelfs de aftiteling voltrekt zich in stilte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten