'Live
this life of luxury.' El Clan legt een slim muzikaal verbandje, dat
tegelijkertijd clichématig uitpakt. De Argentijnse 'clan' uit de titel
woont in een kast van een huis, en de meest geliefde zoon schittert op
de rugbyclub. De taferelen daar worden in de film met Britse hits
geassocieerd. In tijden van Falkland-oorlog! De kekke soundtrack bevestigt zo hun
vervreemding, maar ademt tevens in alles Martin Scorsese. En dat moet
óók de bedoeling zijn geweest. De pa van de familie is namelijk een
doodenge grijze godfather. Dat zijn de ergste. 'Hij heeft de eerste kans
aangegrepen om zijn rug naar ons te keren.' De Puccio clan hengelt hun
geld binnen met bijzonder intieme kidnappings. Ieder vervult zijn rol in
het masterplan van pa. Hij geeft het fenomeen 'ijzige blik' een nieuwe,
bijna glazen dimensie. In zijn koele morbiditeit schuilt een zeer grauw
familiedrama. Trapero – die normaal wél de diepte in gaat – raakt
echter verstrikt in zijn eigen riffs, en die van de genrefilm. Het lijkt
wel alsof hij niet al te dichtbij durft te komen, de feiten niet durft
te fantaseren. Terwijl met iets langer uitgesponnen scenes die
Zodiac-sfeer toch om de hoek ligt. Wel blijft de film spectaculair tot
en met het einde. De 'ware' afloop van deze sage moet de Grunbergiaanse Trappero zijn
bevallen. Een psychopaat is in wezen untouchable. Zo overtuigd van zijn
eigen gelijk. De slachtoffers vallen om hem heen. Onbekenden en mensen
van heel dichtbij. 'Give me two good reasons why I have to stay'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten