'Ik
heb heel mijn leven aan planten gewijd.' De indiaan kan zijn lachen
bijna niet inhouden. Eindelijk zegt de witte iets wijs. Begin twintigste
eeuw trekken etnologen naar het Amazone-gebied. Hun bedoelingen even
schimmig als hun geestesverschijning. De hologige Thomas von Martius
(Jan Bijvoet) lijkt wel een verlepte rockzanger. Hij maakt met zijn
talenkennis (en zijn kompas!) wel enige indruk. Het kompas houdt hij
liever. 'Ze oriënteren zich op de sterren, die kennis mag niet verloren
gaan.' De ongemakkelijke paradox van de witteman in één fraaie scene
verbeeld. Een ongezonde hang naar ongereptheid die enkel beleden kan
worden door het te verknallen. En dat is nog slechts de etnologische
voorpagina van de agenda. (Soms hoop ik dat de Indianenmedicijnen enkel de
eigen Indianenkankers zouden kunnen genezen.) El Abrazo de la Serpiente vergeet
de pijn van de indiaan zélf gelukkig nergens. 'Hoe kon je je zo laten
transformeren, je bent een halfbloed!' Monniken komen indianenjongetjes
nieuwe namen en trauma's geven. Later belandt de film op veel bekender
terrein – ondanks al die 'onontdekte' plaatsen. De witte mannen gaan ten
onder in een Herzogiaans 'heart of darkness'. Ze worden gedwongen
iedere waarheidspretentie op te geven. 'Echter dan wat jij echt noemt'.
Met een simpel plantje pijlsnel naar de kosmos. En weer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten