'She knows two Anthony Weiners.' Als er
één film bij het Amerikaanse verkiezingsjaar past... Daar zien we in een
flits Trump al: 'We don't want perverts as mayor'. Het zou grappig
zijn, als het niet om te huilen was. Het heetgebakerde standje Weiner
struikelt hier over zijn eigen ijdelheid. En anders had de mediacratie
hem wel met gestrekt been gevloerd. Weiner's aantrekkingskracht lag
altijd al in het overschreeuwende. De schrielkip krijst op de
senaatsvloer wat af. Hij geeft het zelf toe, hij kickt op aandacht tot
ná de ondergang. Tot zover niets nieuws onder de zon. Sneue
machtsmannetjes zeulend met hun testosteronbom, en dan is Weiner
eigenlijk nog een brave, vergeleken met Berlusconi, DSK of – dichter bij
het Amerikaanse huis – Spitzer met zijn dure escorts. Wat Weiner als
docu zo geweldig maakt, is juist zijn eigen tegenhanger. De sterke vrouw. Weiner
verschrompelt vergeleken met Huma, de hoge Clintonite. Zíj heeft de
touwtjes in handen. Haar dodelijke blikken als 'r wéér een seksschandaal
ontploft. Meer en meer ging ik denken: 'cuckold gets his cock out'. Dat
neigt echter teveel naar Huma de schuld geven. Het laatste uur spartelt
Weiner tegen, achtervolgd door Antonioni's paparazzi. Hij wordt
collateral in de carrière van een ander. Misschien geilde hij daar nog
het meest op. Vernederd worden. 'That blind spot was a pretty big one.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten