'Is this a good dream,
or a bad dream?' 'See for yourself.' Aardig stukje narratologie voor
kinderen, in de lijn van The Never Ending Story. Wanneer wordt een
wanhopige droom de realiteit? En wie is de baas over je levensverhaal.
Jijzelf of de mensen die je (de les) lezen. Storyteller Kubo begeleidt
zichzelf op zijn shamisen, terwijl hij in zijn Japanse dorp mythen
opdist. Via monsters kan hij vluchten uit de monsterlijke realiteit.
Moeder schotelt zoonlief enkel verhaaltjes voor, om hem maar nooit de
waarheid te hoeven vertellen, over de nare gebeurtenissen uit zijn jeugd.
Het verleden haalt beide in de vallende duisternis echter toch in,
waarna Kubo in een 'droomwereld' op zoek naar zijn 'happy end' moet.
Zijn queeste is er een van Zelda-proporties, en het Windwaker-game design overheerst. Veel driehoeken, en over kaap'ren varen. (Doch
geen ocarina.) Ook binnen de mindfuck ontkomt Kubo niet aan de
traditionele liefdesdriehoek. Familieperikelen. 'Do you ever say anything encouraging?' De
ridder en de aap 'doorzien', is voor de de geoefende kijker een
abc'tje. Dit blijft een 'bekend' verhaal, een Wizard of Oz. De 'aunties'
die op Kobo en co jagen zijn eng Shakespeariaans, maar een
Hamlettiaanse tragedie wordt het niet. Een beetje Oosterse film verdient
dan ook een sentimenteel en bemoedigend lampionen-ritueel als slot.
'People like an ending'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten